Zmuszona okolicznościami na jakiś czas zostałam unieruchomiona w domu. Kiedy jest się w pracy, dużo rzeczy umyka uwadze. Siedząc w domu mam możliwość obserwacji dnia na osiedlu.

Wcześnie rano właściciele psów wychodzą na spacer. I duże i małe z radością oznaczają swój teren. Ich „Panie i Panowie” w odpowiednich momentach obserwują słońce na niebie. Powrót do domu. Na klatkach schodowych stukot obcasów rozlegających się echem od parteru do górnego piętra. Potem następuje cisza. Krótkotrwała, bo na plac zabaw, na rowerki wychodzi młode pokolenie. Pokolenie nie znające słowa „klamka” i „ drzwi”. Trzaskają drzwiami, aż szklanki stukają w szafkach. Krzyk, hałas, nawoływania. A rodzice nie reagują. Może głusi? Potem następuje krótkotrwała cisza. I za chwilę: „mama, mama, mama… daj mi rowerek, rzuć cukierka, rzuć piłkę”. Z okna leci piłka, jakieś zawiniątko. A potem cisza. A za chwilę :”mama, mama a on…., a ona…..” Trwają negocjacje okno- dół. Z tego można dowiedzieć się reszty. A resztą jest brak kultury i obycia osób dorosłych. Można dziecku na wiele pozwolić, ale są granice. Granice wspólnego zamieszkania z innymi lokatorami. Nie zawsze odpornymi na takie sytuacje. A potem znowu cisza. Na klatce rozpływają się cudowne zapachy domowego obiadu. Już czas. A po chwili: „obiad (tu pada imię dziecka)” . Odpowiedź: „ a co jest?”. I tu mamy przekrój dobroci, których zapachy płyną i do mnie. Odpowiedzi są różne, a tolerancja rodziców nie zna granic.

Ile można wytrzymać? Nie, nie zapachów, ale zachowania rodziców. Nie sprawia im trudności pokrzykiwanie przez okno do swoich pociech. Nie sprawia im kłopotów wyszczególnianie dań. Tak po prostu. A reszta mieszkańców? To nie ważne. Ważna jest Mama i dziecko. Inni się nie liczą. A zwrócić im uwagę? No, nie. Nie mogę tego napisać, bo nie wypada. Tak, nie wypada ich cytować. Trzeba z godnością czekać, aż skończy się ta komedia i będzie trochę spokoju. Gnieźnieńska SM (ri)