Czytający moje felietony mają (chyba) nieodparte wrażenie, że „czepiam” się notorycznie właścicieli czterech kółek. Czepiam się, bo jest o co. Właściciele samochodów mają chyba wrażenie, że ich samochód- to kolejne „dziecko” w rodzinie, a byłoby najlepiej, gdyby stał w klatce schodowej przykryty ciepłym kocykiem. Mając takie wyobrażenie, robią co w ich mocy, by je zrealizować.

Przyszło mi odwiedzić laboratorium przy ulicy Libelta. Położone niedaleko ruchliwej drogi, łatwe do odszukania. Oszołomiona po pobraniu krwi chciałam dojść do przystanku autobusowego. Szłam i oniemiałam. Na chodniku przy blokach grzecznie stoi samochód za samochodem. Stoją tak, że nie w sposób iść po chodniku. No to idę jezdnią. Za mną jadą samochody dostawcze do sklepu spożywczego, samochód osobowy i jedna taksówka. A ja co? Pojazd uprzywilejowany? Nie. Mały, niepotrzebny (w tym momencie) uczestnik. Ale czego? Chodnikiem nie mogę, jezdnią też nie. Gdzie mam się podziać? Wcisnęłam się pomiędzy samochody ciesząc się, że nie spowodowałam wypadku w ruchu drogowym. Jak to jednak jest, jeżeli idzie osoba starsza lub niepełnosprawna? Horror trwał dobrą chwilę.

Jak to możliwe, że samochód jest ważniejszy ode mnie? To do mnie należy miejsce na chodniku. To według przepisów właściciele samochodów powinni z niego uciekać, a nie ja.

Okazuje się, że od wielu lat to krótkie przejście od wejścia z ulicy Libelta do sklepu i do bloków jest okupowane przez samochody. I nikt nie reaguje? Gratuluję tym, których okna wychodzą na samochody i wydzielające przez nich spaliny.

Pojawia się (znowu) pytanie bez odpowiedzi –a co robi Straż Miejska? Gdzie ona jest? Już nie musi pilnować radarów!!

Drodzy mieszkańcy ulicy Libelta- brońcie swojego zdrowia, brońcie się przed samochodami pod oknami. Walczcie o swoje miejsce na chodniku. Gnieźnieska SM (ri) ©